~Zor Aşk~

102 - Kabus

Herkese yeniden merhaba!

Vote atmayı, yorum bırakmayı ve beni takip etmeyi unutmayın

Diğer hikayem olan KAYLA'ya da bakabilirsiniz.

İyi okumalar

SINIR 125 VOTE 150 YORUM

Bulut'tan

   Aslı kendisiyle ilgili bir bahane uydurup beni evden çıkartmak için zar zor izin almıştı Poyraz'dan. Tüm gece asla uyuyamamıştım. Ekin'i aklımdan çıkartamıyordum. Düzelecek miydi bilmiyordum ve çok korkuyordum. Bir de hamileysem eğer işler tamamen çıkmaza girecekti.  Ağlaya ağlaya karnıma vurmultum tüm gece boyunca. Ne yapacağımı asla bilmiyordum, ihtiyacım olan tek kişi de yanımda değildi.

  Ona hamile olduğumdan şüphelendiğimi söyleyecekken bana bir çocuk istemediğini belirte belirte söylemiş bir de üzerine beni aptal yerine koyduğunu da belirtmişti. Sonrasında yaptıklarını saymıyordum bile zaten...

   Evden akşamüstü gibi korumalarla çıkıp hastaneye gelmiştik. Direk birlikte doktorun odasına girerken tüm kanımın çekildiğini hissediyordum. Hamileysem ne yapacaktım ben?

  Doktor önce biraz konuşup belirtileri sordu. Gecikmiştim, sabahları midem bulanıyordu vs... ardından beni yatırdı ve hemşire karnıma bir jel sıktıktan sonra doktor aleti karnımda gezdirmeye başladı. Soğuktan ürperirken gıkımı bile çıkartmadan ekrana bakıyordum.
-"Kumsal hanım, hamilesiniz ve bebek gayet sağlıklı. Hiçbir sorun yok "
Dediği anda resmen elim ayağım boşaldı. Başım yattığım yere serbestçe düşerken tavana boş boş bakıyordum.  Çok istediğim bir şey olmuştu ama ben kahroluyordum. Şimdi ne yapacaktım?
-"O... ne kadarlık?"
Diye sordum ekrana bile bakmadan. Görmek istemiyordum. Görüp de bağlanmak istemiyordum.
-"beş haftalık."
İnanamıyordum. Çok kötü olduğumu ve ağlayacağımı farkettiğimde hızla kalkıp üzerimi düzelttim. Apar topar hastaneden çıkarken kimse tek kelime etmemişti. Ben şimdi ne yapacaktım? Ne yapacaktım?

  Arabaya bindiğim anda hüngür hüngür ağlamaya başladım. Aslı ne yapacağını bilemezcesine bakıyordu ama umrumda değildi, ben de ne yapacağımı bilmiyordum.

  Eve varır varmaz kendimi odaya kapatmış ve yanlız kalmak istediğimi söylemiştim. Uzun bir süre düşünsem dr işin içinden çıkamayacağımı anlamıştım. Hava kararmıştı ve ben hala asla odadan çıkmamıştım, ta ki gelen seslere kadar...

    Dışarıdan gelen gürültüye ilk başta aldırmasam da ses gittikçe yükselince merakımdan aşağı bakmıştım. Gördüğüm şeyin aslında beni şaşırtmaması gerekiyordu ama yine içimi bir korku panik almıştı. Ekin buradaydı. Hem de baya kalabalık olan adamlarıyle birlikte. Bir an elimin ayağımın boşaldığını hissetmemle kenara tutundum. Acaba Aslı söylemiş miydi hamile olduğumu? Ne yapacaktım şimdi? Neden şimdi gelmişti?

  Panik içerisinde odada dolaşmaya başladım. Bir yandan da camdan bakıp duruyordum. Aslı ve Poyraz onun karşısında duruyordu ve tartışıyor gibilerdi. Panikle odadan çıktım. Saklanacam yer arıyordum nerdeyse.

  Koridorda aptal gibi gezinirken Aslı'yla karşılaştım.
-"Kumsal Ekin geldi."
Elim ayağıma dolaşıyordu.
-"Gitmek istemiyorum, Aslı. Bebeği biliyor mu? Hayır... hayır.."
Deli gibi kendi kendime paniklerken ellerimi tuttu.
-"Kumsal sakin ol, bir şey olmayacak. Poyraz konuşuyor."
Ama Ekin konuşmaya gelmemişti. Yine kaçtığım zamanlardaki gibi sinirliydi. Beni eve götürmek için gelmişti.
-"Gideceğim ben... arka taraftan, bir yerden çıkmam lazım."
-"Saçmalama Kumsal!"
-"Araba... araba lazım.."
-"Kumsal! Kendine gel! Hiçbir şey olmayacak."
Başımı iki yana salladım ve koşarak anahtarlığa asılı bir araba anahtarını aldım.
-"Arka taraftan çıkmam lazım. Hangi araba arkada?"
Aslı da panik olmuştu.
-"Kumsal-"
-"Aslı cevap ver!"
Diye bağırınca o da panille işaret etti.