~Zor Aşk~

53-Ölmeni İstemiyorum

Herkese yeniden merhaba 🤗🤗

Evet 1M olmuşuzzz!!🙉🙈🙆 çook teşekkür ediyorum size 😙 bu kitaba nadıl başlamıştım,şimdi neler oldu... sizi çok seviyorum. Her gün büyüyoruz 🤗 kendinize iyi bakın ve bölümü okumaya başlayın.

Vote atmayı ve yorum bırakmayı unutmayın 😙😙

Sizi seviyorum 😍😙😚

Uğur'dan

  Gecenin bir yarısı yine bağırışlarla uyandım. Yerden sırtımı umursamadan kalkıp yanına gittiğimde çoktan titremeye başladığını farkettim. Yapma gibi kelimeler kullanıyordu. Sanki yalvarıyordu. Sakin olmam gerektiğini bir kez daha hatırlattım kendime ve sonra yavaşça uyandırmaya çalıştım. Tepki vermeninde aksine daha kötüleşiyordu sanki. Nefesi hırıltılanıyordu. Panik olmaya başladığımda hızlıca sarsmaya başlamıştım. Rüya görüyor olmalıydı ama ne görüyorsa krize girmesine sebep olacaktı.

Uyanmayacağını farkettiğimde kapıya dayandım. Deli gibi bağırıyordum. "KEREM! KİMSE YOK MU? AÇIN KAPIYI! KEREM!"
Ses gelmemesi daha çok korkmama neden oluyordu. Ne görüyorsa öyle kapılmıştı ki uyanamıyordu. Bir süre sonra sesler gelmeye başlamıştı. Daha güçlü bağırmaya başladım. Boğazım acıyordu ama panikten duramıyordum. Bir yandan Dafne'ye bakarken bir yandan kapının açılmasını bekliyordum.

-"İğneleri var! Bizi getiren adam almıştı. Çabuk onları getirin!"
Adamlar içeri girer girmez ben ve Dafne arasında kalmışlardı. "ÇABUK!"

Adamlardan birisi koşarak uzaklaşırken diğeri burada kalmıştı. Dafne'ye doğru giderken önüne geçtim. "Sakın! Sakın yaklaşma ona!"
Mecburen geri çekilen adamı bırakıp Dafne'nin yanına döndüm. Elimden geldiği kadar uyandırmaya çalışarak bekliyordum sadece.

Koridordan gelen Kerem 'in sesini duymamla tekrar ayağa kalktım. Tam da adamını getirmişlerdi! İçeri giren Kerem hemen Dafne'ye yöneldi ama izin vermedim. Bu olay için uyandırılmıştı muhtemelen. Belliydi. Şaşkın ve nerdeyse korkmuş görünüyordu.
"İlacını ver!"
-"Ne oldu ona?"
-"Kerem uzatma ilacını ver!"
Yanındaki adama işaretiyle tüp ve şırıngayı bana verdi. Neyse ki izlemiştim daha önce nasıl yapıldığını. İlacı çeker çekmez vücuduna enjekte ettim. Merak içinde ile yaramasını umut ederken yanımdaki Kerem'i farkettim. O da sanki bütün bunlar kendinin suçu değilmiş gibi buradaydı.
-"Defol kızın yanından!"
-"Neden böyle oldu? Hiç bir şey yapmadı-"
Hala konuşuyordu bir şey yapmadım diye! Daha ne yapacaktı acaba?
-"Onu nasıl korkuttuğundan haberin yok herhalde! "

Cevap vermek yerine tekrar Dafne'ye odaklanmıştı. Baygın bir biçimde yatıyordu. Neden böyle olmuştu ki şimdi? Nefes nefese saçlarını okşadım tekrar. Bu tramvanın sebebi tek başına Kerem değildi. Her ne kadar öyle olmasını istesem de değildi.

🕛🕓🕗🕤🕛

"Sen gitmeyecek misin?" Yarım saat kadardır odada otumuş bekliyordu. Üzerinde eşofman vardı. Saçları dağınıktı ve çok şaşkın görünüyordu.
-"Hayır."
Anlamıyordu aptal herif!
-"Uyandığında seni görüp ikinci krize girmesini istemiyorsan git Kerem!  Onu bırakmanı söylemiştim. Sen kendi seçimini yaptın. Sen onu sonsuza kadar kaybettin bir kere."
Dedim gitmesini umarak.
Oturduğu yerden itiraz etmeden kalktı. Sonra da hiç bir şey demeden çıktı gitti. Neredeyse kızı sevdiğini düşünecektim yaptıklarını bilmesem. Burdan bir an önce çıkmalıydık. Abim neredeydi acaba? Haberi olmamış mıydı?

Dafne'nin hareketlenmeyr başlafığını görünce biraz geriye gittim. Belki beni istemezdi. Rüyasında ne görmüştü acaba? Gözlerini açar açmaz etrafına bakındı.
-"Uğur?"
Diyen çatlak sesini duyunca hemen yanına yaklaştım.
-"Buradayım."
Sımsıkı sarıldı. Suçlu hissediyordum. Birkaç saniye hareket etmek içim düşündükten sonra elimi beline yerleştirdim. "İyi misin? Gece birden çıplık atmaya başladın. Rüya mıydı?"
Başını salladığını hissettim. Rüyasında ben olabilirdim. Benden bu kadar korkmuş olabilirdi. sormaya korkuyordum ama öğtenmem lazımdı. "Ne gördün anlatmak istet misin?"