16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın.
Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözler...
Lütfen oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın, bu zamana kadar yazdığım en uzun bölüm. Dinlene dinlene okumanızı öneririm...
Keyifli Okumalar!
Şarkılar: Şebnem Ferah, Mayın Tarlası Billie Eilish, Copycat Enya, Only Time
Işık Sarca'nın güncesinden...
04.06.2019
Onun gözlerinin içine baktım ve gözlerinin içine baktığımda seneler önce acı çeken kendimi gördüm.
"Bu hapishaneden kurtulmak istiyorsan seni kurtarabilirim," dedim. Bir adım attı ardından bir adım daha. Kirlenmiş parmakları demir parmakları kavradı. Geriye doğru çekildim çünkü ona yaklaştığımda kaçamazdım, bunu biliyordum. Ona bir hayat borçluydum.
"Bu hapishaneden kurtulmak isteseydim zaten kurtulurdum, Nil," dedi çenesini kaldırarak. "Fakat bir gün çıkarsam sen dışında hepinizin felaketi olacağım."
"Bunu yapamazsın."
"Yaparım."
"Yapamazsın."
"Yaparım." Parmakları bana doğru uzandı ve beklemediği anda çenemi kavradı, beni kendisine çekti. "Buraya benim yanıma gizli geldin değil mi? Çünkü sen de benim haklı olduğumu biliyorsun." Ve düşünmeden elini çekti, parmakları yeniden demir parmaklıkları tuttu. "Savaşım başlayacak," diye mırıldandı.
"Nasıl?" diye sorduğumda ondan korkmuyordum aksine kendimden korkuyordum.
"Aranıza bir ajan göndereceğim." Sonra nefesini verdi, gülümsedi; en içten gülümsemesiydi. "Ve sen bana bu yolda yardım edeceksin."
Onun gözlerinin içine baktım ve gözlerinin içine baktığımda acısını gördüm. Ne kabul ettim ne reddettim.
Fakat bir gün cevap vermek zorunda kalacağımı biliyorum.
"İstenmeyen Sokak Nöbetçisi, Işık Sarca"
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Hayatımı bütün olası sonlara hazırlamıştım, mutluluk dışında.
Nasıl öleceğimi defalarca düşünmüştüm. En ince detayına kadar hem de ve her seferinde farklı farklı ölüyordum.
Hepsinde de yalnız başıma çürüyordum çünkü kimsem yoktu. Ben ölüyordum, ölümü kimse yerden kalmıyordu ve ben çürüyordum.
Çünkü yalnızlık, biraz da yalnız başına öleceğine kendini inandırmaktı.
Kafama bir kurşun sıkılarak öleceğimi düşünmüştüm, kalbime bir bıçak da saplanabilirdi. Dövülerek de öldürülebilirdim. Belki de beni boğacaklardı. Ya da en kötüsü alevlerin arasında kalacaktım. Bunların dışında işkencelerle günlerce beni aç da bırakabilirdi. Vücudumu delik deşik edebilirlerdi. Ama bunların dışında kalp krizi de geçirebilirdim, nefesim bir anda da kesilebilirdi.
